Με πολιτική τοποθέτηση του ο Βουλευτή Ροδόπης της Νέας Δημοκρατίας Ευριπίδης Στυλιανίδης, απάντησε ως Υφυπουργός Εξωτερικών της τότε Κυβέρνησης που διαχειρίστηκε τα θέματα, σε όλες τις κακόβουλες κριτικές που ακούστηκαν τα προηγούμενα χρόνια, αναδεικνύοντας την κεντρική αντίληψη των Κυβερνήσεων Καραμανλή και της Νέας Δημοκρατίας που έβαλαν το συμφέρον της πατρίδας πάνω από οποιοδήποτε προσωπικό ή μικροκομματικό όφελος.
Η τοποθέτηση του Ευριπίδη Στυλιανίδη έγινε κατά την παρουσίαση του βιβλίου του δημοσιογράφου-συγγραφέα Μανώλη Κοττάκη «ΟΙ ΑΠΟΡΡΗΤΟΙ ΦΑΚΕΛΟΙ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ» των εκδόσεων Λιβάνη, παρουσία του πρώην Πρωθυπουργού της Ελλάδος Κώστα Καραμανλή. 
Στην εκδήλωση συμμετείχαν όλοι σχεδόν οι νυν και πρώην Βουλευτές της ΝΔ της Θράκης, νυν και πρώην Δήμαρχοι καθώς και πολλά στελέχη. Επίσης, παρών, ήταν και ο Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος.
Χαιρετισμό στην εκδήλωση έκανε, ο νεοεκλεγείς Περιφερειάρχης Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης Χριστόδουλος Τοψίδης. Την εκδήλωση συντόνισε ο δημοσιογράφος Νίκος Μανδάνης ενώ διάφορες πτυχές της περιόδου εκείνης παρουσίασαν οι ομιλητές, Μαρίνα Σκορδέλη, Σύμβουλος Διεθνών Σχέσεων του πρώην Πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, ο Γεώργιος Φίλης, Καθηγητής Διεθνούς Δικαίου και ο Ευριπίδης Στυλιανίδης, Βουλευτής Ροδόπης και πρώην Υπουργός. Μετά από σύντομο χαιρετισμό του εκδότη Ηλία Λιβάνη, έκλεισε σιγώντας τους λόγους συγγραφής της συγκεκριμένης μελέτης ο ίδιος ο συγγραφέας Μανώλης Κοττάκης.
Η ομιλία του Ευριπίδη Στυλιανίδη:
Κύριε Πρόεδρε,
Κυρίες και Κύριοι,
Η μεγαλύτερη απόσταση στον κόσμο δεν είναι από τη γη στον ήλιο, είναι αυτή που χωρίζει το μυαλό από την καρδιά μας. Όποιος καταφέρει να γεφυρώσει αυτά τα δύο είναι βέβαιον ότι εισέρχεται ιστορικά στο πεδίο της πραγματικά φωτισμένης εθνικής ηγεσίας, διότι καμία πολιτική δεν μπορεί να διαμορφωθεί επιτυχώς χωρίς το μυαλό και καμία πολιτική δεν μπορεί να εμπνεύσει και να πραγματοποιηθεί χωρίς την καρδιά, δηλαδή χωρίς την πίστη σε ένα εθνικό ανθρωποκεντρικό όραμα, όπου θα χωρούν τα μικρά όνειρα των πολλών.
Αυτή την απόπειρα γεφύρωσης προσπαθεί να αναδείξει ο συγγραφέας, αναλύοντας τις συνέπειες και το κόστος των αποφάσεων κατά τη διακυβέρνηση Κ. Καραμανλή.
Αγαπητέ Μανώλη,
σε ευχαριστώ από καρδιάς, διότι σήμερα μετά από πολύ καιρό μου δίνεις μια μοναδική ευκαιρία να ευχαριστήσω δημόσια τον πρώην Πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή που στο πρόσωπό μου τίμησε τη Θράκη, δίνοντας στον τόπο μου την ευκαιρία μετά από 50 ολόκληρα χρόνια παντελούς απουσίας από τα κέντρα των αποφάσεων, να συμμετέχει ισότιμα στην διακυβέρνηση του, όσο ήταν Πρωθυπουργός, αναζητώντας σε μια κρίσιμη εθνικά περίοδο τον βηματισμό μας προς το μέλλον.
Τότε το κέντρο βάρος της Κυβέρνησης Καραμανλή δεν εγκλωβίζονταν στο τρίγωνο των τριών πλατειών, της πλατείας Συντάγματος, της πλατείας Κολωνακίου και της πλατείας Ομονοίας, αλλά έγερνε καταφανώς προς την περιφέρεια και μάλιστα προς τις ευαίσθητες εθνικά περιοχές, χωρίς όμως να διαταράσσεται, ούτε η πανελλήνια ισορροπία της εκπροσώπησης στην εκτελεστική εξουσία, ούτε φυσικά η ποιότητα και η αποτελεσματικότητα της.
Το 2004 ήμουν ο νεότερος στην Κυβέρνηση στο Υπουργείο Εξωτερικών έχοντας αναλάβει την ευθύνη της Οικονομικής και Ενεργειακής διπλωματίας δίπλα στον μεγαλύτερο και εμπειρότερο δάσκαλο, τον πρώην διευθυντή του διπλωματικού και πολιτικού γραφείου του Εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή, Πρέσβη Πέτρο Μολυβιάτη.
Δουλέψαμε σκληρά ταξιδεύοντας σε 65 χώρες.
Οργανώσαμε 19 Διακυβερνητικές Συναντήσεις και δεκάδες επιχειρηματικές αποστολές ανοίγοντας νέες αγορές και ενισχύοντας την εξωστρέφεια της εθνικής μας οικονομίας.
Επιτύχαμε με 182 ψήφους από τα 185 κράτη στην Γενική Συνέλευση Νέας Υόρκης την εκλογή της Ελλάδας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ως Μη Μόνιμο Μέλος.
Οργώσαμε τα Βαλκάνια, τη Μαύρη Θάλασσα, τον Αραβικό Κόσμο, το Ισραήλ, την Αφρική, τη Βόρεια και Νότια Αμερική, την Ασία.
Ανοίξαμε την μεγάλη αγορά της Κίνας επιτυγχάνοντας την επένδυση της COSCO που κατέστησε τον Πειραιά πρώτο Ευρωπαϊκό Λιμάνι και τέλος ανοίξαμε την αγορά της Ρωσίας ξεπερνώντας τότε τεράστιες προκαταλήψεις, δυσκολίες και εμπόδια, ασκώντας μια έξυπνη ενεργειακή διπλωματία των αγωγών με υψηλό πολιτικό ρίσκο για εμάς, αναμφισβήτητο όμως στρατηγικό όφελος για την Ελλάδα.
Έχοντας ξεκινήσει τη σταδιοδρομία μου από την επαρχία της Ροδόπης, ένιωθα τότε την ανάγκη να καλύψω γρήγορα την απόσταση που με χώριζε από επώνυμους νέους πολιτικούς που είχαν κληρονομήσει έτοιμα δίκτυα, συμπυκνωμένη εμπειρία και την ασφάλεια μιας υψηλής καριέρας από την οικογένεια τους. Είχα χρέος έναντι των συμπατριωτών μου και ηθική υποχρέωση έναντι του Πρωθυπουργού που με εμπιστεύτηκε και μου έδωσε μια μοναδική ευκαιρία, να πετύχω και να δικαιώσω όσους με πίστεψαν.
Αποδέχθηκα λοιπόν το ρίσκο του νεαρού ιχνηλάτη και ανέλαβα συνειδητά δύσκολες αποστολές για το άνοιγμα νέων αγορών και καινούργιων διεθνών συνεργασιών που ήξερα ότι αν αποτύγχαναν η ευθύνη θα έπεφτε αποκλειστικά πάνω μου ως νέου και άπειρου για να μη ρισκάρει η χώρα επικίνδυνες επιλογές, αν πετύχαιναν όμως θα μου συσσώρευαν απίστευτη εμπειρία και γνώση, απαραίτητη να συνεχίσω το δύσκολο δρόμο που διάλεξα για να βοηθήσω την πατρίδα μου.
Στη φάση εκείνη δέχθηκα από τον Πέτρο Μολυβιάτη την πολυτιμότερη συμβουλή που καθοδήγησε τα βήματα μου. Ο Μολυβιάτης δεν έδινε ούτε εντολές, ούτε συμβουλές. Συνήθως με ρωτούσε: «Αυτή τη βδομάδα πού θα πάς; Με ποιούς θα συναντηθείς; Τι σκέφτεσαι να τους πεις;» και άφηνε να βρω εγώ μόνος μου τις απαντήσεις και τα πατήματα μιας νέας εθνικής στρατηγικής.
Μια μέρα όμως με φώναξε και μου είπε: «Ευριπίδη, επειδή σε βλέπω συνέχεια τελευταία να επισκέπτεσαι ιδιαίτερες χώρες και να επικοινωνείς με περίεργους ηγέτες, θέλω να σου πω κάτι: Όταν μιλάς με αυτούς, στα πρώτα 20´ λεπτά προσπάθησε να αποσαφηνίσεις αν ο συνομιλητής σου διαπραγματεύεται για την πατρίδα του, για το κόμμα του ή για τον εαυτό του. Αν δεν το καταλάβεις καλύτερα φύγε, διότι είναι μεγάλες οι πιθανότητες να αποτύχεις στη διαπραγμάτευση….»
Αυτή ήταν και η πολυτιμότερη συμβουλή που έλαβα, όχι μόνο για την άσκηση εξωτερικής πολιτικής και διπλωματίας, αλλά κυρίως για την άσκηση γενικότερα της πολιτικής κάθε φορά, όταν έπρεπε να αξιολογήσω μια προσωπικότητα που είχα απέναντί μου.
Κυρίες και κύριοι,
διαβάζοντας το βιβλίο του Μανώλη Κοττάκη και αυτό και το προηγούμενο, μπορώ να σας διαβεβαιώσω τώρα που ανακαλώ στη μνήμη μου γεγονότα και καταστάσεις της εποχής εκείνης, ότι με τον πιο γλαφυρό και στοιχειοθετημένο τρόπο αποδεικνύει ξεκάθαρα, ότι ο Κώστας Καραμανλής και στις πιο δύσκολες στιγμές της μέχρι τώρα διαδρομής του, αποφάσισε με ένα και μόνο αποκλειστικό κριτήριο, το συμφέρον της πατρίδας.
Όχι με κριτήριο το προσωπικό του συμφέρον. Ούτε το μικροκομματικό συμφέρον. Το συμφέρον της πατρίδας, έναντι οποιουδήποτε προσωπικού ή πολιτικού κόστους.
Η στάση του αυτή υπήρξε διδακτική για όλους εμάς που τον πιστέψαμε και τον ακολουθούμε ακόμα. Για την ακρίβεια όχι για όλους….αλλά για όσους πραγματικά τον πιστέψαμε και μοιραζόμαστε μαζί του τις ίδιες αξίες με όποιο κόστος. Ένας από αυτούς είναι με βεβαιότητα ο συγγραφέας του βιβλίου, ο καλός μου φίλος από την εποχή των κοινών μας φοιτητικών αγώνων στη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ του ΔΠΘ, πραγματικός δημοσιογράφος και τολμηρός συγγραφέας, ο Μανώλης Κοττάκης.
Επιτρέψτε μου τώρα κάποιες σκέψεις για το βιβλίο. Ο συγγραφέας αναδεικνύει, ότι η Θράκη από το 2004 μέχρι σήμερα διαδραματίζει έναν καθοριστικό ρόλο στις επιλογές της Κυβέρνησης Καραμανλή αλλά και στην στρατηγική εθνικής και ενεργειακής ασφάλειας της Χώρας, όπως αυτή εξελίχθηκε.
Στην Κυβέρνηση Κ. Καραμανλή από πολύ νωρίς αντιληφθήκαμε την προσπάθεια της Νεοοθωμανικής Αναθεωρητικής Τουρκίας- με νοοτροπία μικρομέγαλου παίκτη- να μιμηθεί τη στρατηγική της Ρωσίας. Η Ρωσία επιδίωξε επί δεκαετίες με τη διπλωματία των αγωγών να καταστεί το μονοπώλιο τροφοδοσίας ενέργειας της ΕΕ, ώστε με τον τρόπο αυτό, αυξάνοντας την ενεργειακή εξάρτηση της Ευρωπαϊκής αγοράς, να ενισχύσει την πολιτική επιρροή πάνω της.
Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο η Τουρκία τα τελευταία χρόνια επιδιώκει συστηματικά να καταστεί μονοπώλιο διέλευσης ενέργειας από την Ασία προς της Ευρώπη και τον κόσμο. Αυτό τεκμαίρεται όχι μόνο από τους πολλούς αγωγούς πετρελαίου και φυσικού αερίου που διεκδίκησε, σχεδίασε ή κατασκεύασε, όπως πχ ο αγωγός φυσικού αερίου NABUCCO, ο BLUE STREAM, o ITGI που σχεδιάστηκε αλλά ακυρώθηκε, ο πετρελαιαγωγός BAKU-CEYHAN που υλοποιήθηκε, ο ΤΟΥΡΚΙΚΟΣ ΑΓΩΓΟΣ φυσικού αερίου που διαπραγματεύτηκε με τη Ρωσία ως απάντηση στην ακύρωση του SOUTH STREAM, ο SOUTH STREAM που προσέκρουσε στην αντίδραση της Δύσης για γεωπολιτικούς λόγους και στο τέλος ο TAP που υλοποιήθηκε με τη συναίνεση των ΗΠΑ και της ΕΕ.
Η επιδίωξη του Τουρκικού Μονοπωλίου διέλευσης τεκμαίρεται και με την προετοιμασία κατασκευής του CANAL ISTANBUL που στοχεύει ουσιαστικά στην κατάργηση της Συνθήκης του Μοντρέ του 1936 και στη μετατροπή των διεθνών Στενών του Βοσπόρου σε «Τουρκικά Στενά».
Η στρατηγική ενεργειακής διπλωματίας του Τ. Ερντογάν διαπνέεται αναμφισβήτητα από ένα μεγαλοϊδεατισμό που επιδιώκει να τον καταστήσει όχι απλά ισχυρό περιφερειακό παίκτη, αλλά ισότιμο συνομιλητή των μεγάλων δυνάμεων, ιδιαίτερα της Ρωσίας και των ΗΠΑ. Επιδίωξη του Τ. Ερντογάν στο Βόσπορο δεν είναι να ελέγξει μόνο τη διέλευση της ενέργειας αποκλειστικά αλλά και τη διέλευση βασικών προϊόντων, όπως το σιτάρι της Ουκρανίας ή και στρατιωτικών πλοίων και μάλιστα μεγάλου μεγέθους.
Τη στρατηγική αυτή στόχευση της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής τη διαπιστώσαμε διορατικά από πολύ νωρίς στην Κυβέρνηση Καραμανλή. Βασιζόμενοι λοιπόν σε μια ιδέα που διατυπώθηκε για πρώτη φορά το 1975 από τον αείμνηστο Γρηγοριάδη, στέλεχος του Ομίλου Λάτση, επιδιώξαμε και πετύχαμε να αναδείξουμε το στρατηγικό ρόλο του Λιμένος Αλεξανδρούπολης και τη γεωπολιτική σημασία της Θράκης ως BY PASS- ΠΑΡΑΚΑΜΨΗ των «Τουρκικών Στενών», όπως επιδίωξε να καθιερώσει τον όρο πρόσφατα η Τουρκία ακόμα και στο ΝΑΤΟ.
Η απόφαση μας για την επιδίωξη της κατασκευής του μικρού πετρελαιαγωγού BURGAS-ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ δεν είχε ούτε αντιαμερικανικό, ούτε φιλορωσικό χαρακτήρα. Ήταν μια καθαρά εθνική επιλογή που στόχευε μετά την υπογραφή της σχετικής συμφωνίας να δημιουργήσει κατά μήκος του Έβρου έναν άξονα συνάντησης και συνεργασίας των κοινών Ευρωπαϊκών, Ρωσικών και Αμερικανικών συμφερόντων που θα θωρακίζουν αποτελεσματικά τη Θράκη από εξ ανατολών απειλές.
Γι’αυτό άλλωστε το λόγο πριν οποιαδήποτε ενέργεια, όπως προκύπτει και από τα WIKILEAKS ενημερώσαμε το State Department και προτείναμε τους Αμερικανούς φίλους μας να συμμετέχουν στο Projekt μαζί με άλλες δύο Χώρες του ΝΑΤΟ, την Ελλάδα και τη Βουλγαρία, ξεκαθαρίζοντας προς τον αρμόδιο διπλωμάτη και σύμβουλο του George W. Bush κ. Steven Mann ότι: «Για εμάς οι ΗΠΑ είναι φίλοι(friends) και οι Ρώσοι συνέταιροι (partners)…» Είναι σαφές δε ότι σε αυτό το Projekt που υπογράψαμε είχαμε την ξεκάθαρη συναίνεση των ΗΠΑ και την έγκριση της ΕΕ.
Αντίθετα οι ΗΠΑ ήταν απόλυτα αρνητικές, όχι αδικαιολόγητα κατά τη γνώμη μου, στην κατασκευή του Αγωγού Φυσικού Αερίου SOUTH STREAM, που θα καταλάμβανε πλήρως το χώρο του Νότιου Ευρωπαϊκού Ενεργειακού Διαδρόμου και θα εκτίναζε μαζί με τον NORD STREAM το ποσοστό ενεργειακής εξάρτησης της Ευρωπαϊκής αγοράς από την τροφοδοσία της Ρωσίας. Αυτό μας είχε καταστεί σαφές σε όλα τα επίπεδα και με όλους τους τόνους, όχι μόνο από υπηρεσιακούς παράγοντες αλλά και από τον εντεταλμένο εκπρόσωπο και Αναπληρωτή βοηθού Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Μάθιου Bryza, για τον οποίο γίνονται εκτενείς αναφορές στο βιβλίο του Μανώλη Κοττάκη.
Με τον Μ. Bryza συναντήθηκα αρκετές φορές. Με έβρισκε παντού μπροστά του, όπως έλεγε χαριτολογώντας και ο ίδιος, στην Ελλάδα, στην Τουρκία, στην Αρμενία, στη Γεωργία, στο Αζερμπαϊτζάν, στο Καζακστάν….
Η κουβέντα για το SOUTH STREAM άνοιξε αργότερα παράλληλα, αν και όπως σωστά επέμειναν οι Μολυβιάτης και Σιούφας, έπρεπε να ανοίξει αφού πρώτα ολοκληρώνονταν ο πετρελαιαγωγός Burgas- Αλεξανδρούπολη που θα θωράκιζε τη Θράκη και θα έδινε απίστευτα αντισταθμιστικά οφέλη στην Περιφέρεια μας, τα οποία μάλιστα εκ των προτέρων νομοθετήσαμε μαζί με τον αείμνηστο Δημήτρη Σιούφα.
Η παράλληλη ανακίνηση του SOUTH STREAM έγινε με επιμονή και της Ρωσικής πλευράς και ιδιαίτερα του ίδιου του Βλαδίμηρου Πούτιν στην συνάντηση του με τον Κ. Καραμανλή στην Κωνσταντινούπολη, όπου οι δύο ηγέτες συναντήθηκαν στο περιθώριο της συνεδρίασης του ΟΣΕΠ.
Ο Κ. Καραμανλής είχε μια αγωνία, να μη μείνει η Ελλάδα έξω από το νέο ενεργειακό χάρτη της περιοχής, διότι αυτό θα την περιθωριοποιούσε και θα την αποδυνάμωνε ακόμα και ως προς την ασφάλεια της ή την προστασία των εθνικών της δικαίων.
Σε όλους τους ενεργειακούς σχεδιασμούς που είχαν προηγηθεί του SOUTH STREAM με την ανοχή της Δύσης η Ελλάδα ήταν παντελώς εκτός όπως στον αγωγό Φ/Σ NABUCCO, στον πετρελαιαγωγό Baku-Ceyhan, στον ITGI, στην απόπειρα τουρκοποίησης των Διεθνών Στενών του Βοσπόρου με το Canal Istanbul κλπ. Κίνητρο λοιπόν της Κυβέρνησης μας ήταν αποκλειστικά το συμφέρον της Πατρίδας.
Ο Κώστας Καραμανλής είχε απόλυτη συναίσθηση του πολιτικού και προσωπικού ρίσκου που αναλαμβάνει. Στόχος δεν ήταν κάποια αντιδυτική εμμονή ή κάποια αντιαμερικανική προκατάληψη. Άλλωστε όλοι μας από παιδιά θαυμάζαμε την Αμερικανική Δημοκρατία και η παράταξη μας αγωνίστηκε διαχρονικά πληρώνοντας ακόμα και με αίμα την προσήλωση της στις κοινές αξίες της Ευρωατλαντικής Συνεργασίας. Από την αρχή όμως δεν μπορούσαμε να αποδεχθούμε παθητικά την ενεργειακή περιθωριοποίηση της Χώρας μας, ούτε βέβαια να παρακολουθήσουμε άπραγοι την απίστευτη ισχυροποίηση του Τουρκικού μονοπωλίου διέλευσης ενέργειας που εν τέλει ταύτισε την Τουρκία με τη Ρωσία (S 400, πυρηνική τεχνολογία, πόλεμος στην Ουκρανία κ.α.)
Η Ελληνική Κυβέρνηση πήρε ένα μεγάλο ρίσκο και ο Πρωθυπουργός πλήρωσε ακριβό τίμημα προσωπικά. Είναι σίγουρο ότι έγιναν λάθη κυρίως προς την κατεύθυνση εδραίωσης αμοιβαίας εμπιστοσύνης με τις ΗΠΑ. Πάντως εκ των υστέρων μπορώ να ισχυριστώ ότι το προσωπικό τίμημα που πλήρωσε ο ΚΚ βοήθησε την Χώρα, διότι η ακύρωση των αγωγών BURGAS- ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ και κυρίως του SOUTH STREAM έβαλε την Ελλάδα στον ενεργειακό χάρτη με ανταπόδοση τη διέλευση του TAP και του IGB από τη Θράκη χωρίς βέβαια τέλη διέλευσης.
Ίσως η Κυβέρνηση μας τότε να μέτρησε λάθος τα όρια της αμερικανικής ανοχής ή και την αμοιβαία εμπιστοσύνη , η οποία εύλογα είχε κλονιστεί από δύο μεγάλα ΟΧΙ του ΚΚ, ένα στο Βουκουρέστι για το Μακεδονικό και ένα στο Σχέδιο Ανάν. Πάνω σε αυτή όμως την αμερικανική αμφιβολία είναι βέβαιο ότι προστέθηκαν και υστερόβουλες διαβολές από την τουρκική διπλωματία (όπως τεκμαίρεται και στη σελ. 337 επόμενα του βιβλίου του Μανώλη), όπως επίσης προστέθηκαν και συκοφαντικές επιθέσεις από κύκλους της Ελληνικής διαπλοκής και των πολιτικών ενεργουμένων της, της οποίας τα χατίρια δεν τα έκανε ο Καραμανλής.
Παρά τα όποια ενδεχόμενα λάθη που έχουν γίνει, τώρα που αξιολογούμε τα γεγονότα από απόσταση και με την ψυχραιμία και συνέπεια μιας πραγματικά και διαχρονικά φιλοδυτικής Παράταξης, όπως η Νέα Δημοκρατία, μπορώ να διαπιστώσω τα εξής θέτοντας και τους κατάλληλους προβληματισμούς:
-
Οι εξελίξεις στην Ουκρανία δικαίωσαν τις αμερικανικές ανησυχίες για τη μονομερή εξάρτηση της ΕΕ από την ενεργειακή ηγεμονία της Ρωσίας. Δικαιώνουν όμως και την τότε ανησυχία της Ελλάδας για την εδραίωση του Τουρκικού Μονοπωλίου διέλευσης ενέργειας και προϊόντων. Το είδαμε και στο θέμα των ουκρανικών σιτηρών ενόψει της επαπειλούμενης διατροφικής κρίσης.
-
Η Ελλάδα επένδυσε στην Αρχή της συμμαχικής συνέπειας στο ΝΑΤΟ και με τις Κυβερνήσεις Σαμαρά και Μητσοτάκη. Αντίθετα η Τουρκία επέδειξε διπροσωπία και διπολισμό σε όλες τις κρίσεις που ακολούθησαν: δεν διέθεσε τη βάση του Ιζιρλίκ στον πόλεμο κατά του ISIS, έσπασε το εμπάργκο στη Λιβύη, ενθάρρυνε την εκκένωση του Ναγκόρνο Καραμπάχ από τους Αρμένιους, δεν ταυτίστηκε με τη Συμμαχία στον πόλεμο της Ουκρανίας, συνεργάστηκε με τη Ρωσία ενεργειακά με το πυρηνικό εργοστάσιο και στρατιωτικά με τους S 400 και έσπασε το εμπάργκο της Δύσης προς τη Ρωσία τυχοδιωκτικά χωρίς τον παραμικρό σεβασμό στη συνοχή της Ευρωατλαντικής Συμμαχίας και τέλος ταυτίστηκε με τη Χαμάς στην κρίση του Ισραήλ.
-
Τίθεται το ερώτημα τι θα είχε συμβεί στα αλήθεια σήμερα με αυτήν τη συμπεριφορά της Τουρκίας, αν είχε διαλυθεί με το Σχέδιο Ανάν η κρατική οντότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας; Πώς θα χρησιμοποιούνταν η Μεγαλόνησος που σήμερα αποτελεί αποκούμπι των συμμάχων στην Ανατολική Μεσόγειο και στρατηγικό βάθος του Ισραήλ; Πώς θα σχεδιάζονταν οι εναλλακτικοί θαλάσσιοι δρόμοι ενέργειας που διαμορφώνονται μέσα από τη συνεργασία Ισραήλ- Αίγυπτος-Κύπρος-Ελλάδα;
-
Στη βάση αυτής της ριψοκίνδυνης και παράτολμης πολιτικής του ΚΚ βασίστηκε η σημερινή γεωπολιτική αναβάθμιση της Θράκης και της Ελλάδας. Η Αμερικανική στρατιωτική παρουσία στον Έβρο, η αναβάθμιση του Λιμένος Αλεξανδρούπολης με τις πλωτές εξέδρες υγροποιημένου αερίου, η παράκαμψη των Στενών του Βοσπόρου στην κίνηση στρατιωτικών δυνάμεων μέχρι τη Βόρεια και Ανατολική Ευρώπη, η διακίνηση προϊόντων από τη Μαύρη θάλασσα με by pas αλλά και ενέργειας προς την ΕΕ από 18 διαφορετικές αγορές μέσα από τον εναλλακτικό θαλάσσιο δρόμο της Αλεξανδρούπολης, δικαιώνουν εκείνες τις επιλογές.
Η πολιτική αναβάθμισης και θωράκισης της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης που ξετυλίγεται στην περιοχή από την Κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη σήμερα, πατάει αναμφισβήτητα στο στέρεο θεμέλιο που έκτισε με κόστος τότε η στρατηγική της διακυβέρνησης Κ. Καραμανλή.
Η Θράκη σήμερα υλοποιεί απόλυτα την διεθνώς αποδεκτή Αρχή Ενεργειακής Ασφάλειας για εναλλακτικές μορφές, εναλλακτικές πηγές και εναλλακτικούς δρόμους διέλευσης ενέργειας.
Η Θράκη με το σύμπλεγμα αγωγών που διαθέτει και μπορεί ακόμα να κατασκευάσει, με τη δημιουργία πάρκων εναλλακτικής ενέργειας και μεγάλων εργοστασίων παραγωγής ρεύματος, με τις πλωτές πλατφόρμες FSRU στην Αλεξανδρούπολη ανοίγει εναλλακτικούς θαλάσσιους δρόμους μεταφοράς ενέργειας από 18 όπως προείπα διαφορετικές πηγές- αγορές προς την ΕΕ χάρη και στον πανίσχυρο Ελληνικό εφοπλισμό. Σπάει τα μονοπώλια τροφοδοσίας και διέλευσης και καθίσταται εγγυητής της ενεργειακής ασφάλειας για ολόκληρη την Ευρώπη. Αυτό δε την καθιστά ιδανικό διεθνή επενδυτικό προορισμό.
Όπως αποδεικνύει χαρακτηριστικά με αυτό το αποκαλυπτικό του βιβλίο «Οι απόρρητοι Φάκελοι Καραμανλή» των εκδόσεων Λιβάνης ο φίλος μου Μανώλης Κοττάκης, πίσω από αυτό το αποτέλεσμα, υπάρχουν δύσκολες αποφάσεις με απίστευτο προσωπικό και πολιτικό κόστος. Αποφάσεις που επιβεβαιώνουν ότι οι πραγματικοί πολιτικοί ηγέτες δεν εξαντλούνται στην επικοινωνία. Δεν αναφέρονται μόνο στον λαό, δηλαδή στους ψηφοφόρους του σήμερα, αλλά και στο έθνος, δηλαδή στους νεκρούς και αγέννητους Έλληνες και όταν αποφασίζουν κριτήριο τους δεν είναι η καρέκλα της εξουσίας, αλλά κυρίως είναι το συμφέρον της Πατρίδας. Γι αυτό φίλες και φίλοι οι πραγματικοί ηγέτες δε σταματούν στιγμή να συνομιλούν με το Λαό, το Θεό και την Ιστορία.
Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας.»
