Τον Πέτρο τον είχα γνωρίσει πριν αρκετά χρόνια , τότε που ο τηλεοπτικός σταθμός TV Ροδόπη στεγαζόταν στο υπόγειο της Μ.Μ.Βασιλείου στο κέντρο της Κομοτηνής. Μαζί η τηλεόραση , μαζί και τα ραδιόφωνα, ενιαίος διάδρομος, κοινά σχόλια και γέλια. Εκεί γνώρισε την Τασούλα που τότε είχε την ευθύνη της γραμματειακής υποστήριξης της επιχείρησης. Οι δρόμοι τους ενώθηκαν , κάθε ένας από εμάς τράβηξε την πορεία του. Ο πέτρος έγινε διασώστης στο ΕΚΑΒ, η Τασούλα βρήκε τη θέση της στο δημόσιο φορέα. Κάθε καλοκαίρι είχαν σαν στόχο να επισκέπτονται τον Αρδα στις καλοκαιρινές του εκδηλώσεις . Εγώ πάλι προτιμούσα τη Σαμοθράκη. Πριν 3 μέρες μου τηλεφώνησε ο Πέτρος για να βγάλει φωτογραφίες για δίπλωμα. Δεν ξέρω εάν πρόλαβε να βγάλει ή και να τις παραλάβει, αφού ο θεός είχε άλλα σχέδια για αυτόν. Σήμερα τον αποχαιρετίσαμε . Ηταν εκεί οι συγγενείς του , οι φίλοι του και οι συναδελφοί του. Ηταν όλο το ΕΚΑΒ με ένα ασθενοφόρο στην αρχή για να τον συνοδέψει έως την ηρεμία. Σήμερα είδα την γυναίκα συναδελφό του να κλαίει φανερά. Σήμερα είδα τους άντρες συναδέλφους του να κλαίνε σιωπηλά. Σήμερα δεν τράβηξα βίντεο , ούτε έβγαλα φωτογραφίες. Ετσι γιατί δεν ήθελα. Σήμερα Πέτρο ίσως πηγαίνεις κάπου καλύτερα. Καλό ταξίδι.
