Aπό τον Τέλη.
Με αφορμή τη σημερινή μέρα, κατά του Παιδικού Καρκίνου, το δικό μας αληθινό … παραμύθι… Θα σας το λέμε κάθε χρόνο… Και το λέμε 10 ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ!!! Αφηγείται η ΜΑΜΑ μας Ευγενία Παρτσόγλου…
Μια φορά κι έναν καιρό…
ήταν μια μαμά.
Είχε έναν κούκλο, πανέξυπνο, γλυκύτατο γιο
και περίμενε ακόμη έναν … λίαν συντόμως…
Η αλήθεια είναι, πως είχε καλές εγκυμοσύνες, απλά στην ώρα του τοκετού είχε ένα “περίεργο” πρόβλημα: τα παιδιά δεν αποφάσιζαν να βγουν …
Ο πρώτος μάλιστα, … αποσπάστηκε με το ζόρι (ή μαλλον με εμβρυουλκό) στους 9,5 μήνες και μετά από τεχνητούς πόνους και αναμονή 2 ημερών.
Έτσι κι ο μικρός, αποφάσισε να ακολουθήσει το παράδειγμα του μεγάλου: δεν το έπαιρνε απόφαση να βγει στον έξω κόσμο…
Όμως
…έχουν γνώση οι … φύλακες …
κι η μαμά έκλεισε ραντεβού στο νοσοκομείο ακριβώς στην ημερομηνία της συμπλήρωσης των εννέα μηνών…
Και πάλι όμως … περίμενε…
Βέβαια, ο χρόνος περιορίστηκε στη μία μόνο μέρα,
αλλά ο μικρός για σπάσιμο
βγήκε με το χέρι κολλημένο στο κεφάλι, όπως ο superman την ώρα της πτήσης…
Ζόρικα τα πράγματα, αλλά εν τέλει πήγαν όλα καλά…
Τα παιδάκια μεγάλωναν γερά και δυνατά…
Ο μεγάλος στα 5 του, πέρασε ανεμοβλογιά. Πολύ δύσκολα. Πάρα πολύ δύσκολα. Κι η μαμά είπε: Θεέ μου, σταμάτα του τον πόνο, το τζιέρι μου να πονάει, κι εγώ να μην μπορώ να κάνω τίποτα. Γιατί σε μένα; γιατί στο παιδάκι μου;
Η ανεμοβλογιά πέρασε, ο πόνος χάθηκε κι όλα ξεχάστηκαν …
Ύστερα από καιρό, ο μικρός ξεκίνησε να λέει και να κλαίει: πονάω, πονάω, πονάω…
Η Μαμά ξανατρελάθηκε. Έτρεξε σε γιατρούς, έκανε το παιδί “σουρωτήρι” στις εξετάσεις, μα όλα φαίνονταν καλά.
-Είναι γαστρεντερίτιδα…
-Είναι ραγάδα…
-Δεν είναι τίποτα, το κάνει για να έχει την προσοχή στραμμένη πάνω του…
…
Κι η μάμά ηρεμούσε για λίγο
μα πάλι τρελαινόταν όταν άκουγε … πονάω
Και το παιδί άρχισε να πονάει συνέχεια όλη μέρα, κάθε μέρα και να λέει … πονάω…
Κι η μαμά δεν ήξερε τι να κάνει…
και το πήγαινε σ’ άλλους γιατρούς
και για ακόμη περισσότερες εξετάσεις
μα πάλι … πονάω…
Μα ο Θεός έβαλε το χέρι του
κι ήρθε η ώρα που το παιδί άρχισε να λιποθυμάει ανάμεσα στους πόνους
κι αναγκάστηκαν να το “ανοίξουν” να δουν τι συμβαίνει
καθώς όλα έδειχναν τέλεια…
Και το άνοιξαν, πιστεύοντας πως ήταν μια ύπουλη σκωληκοειδίτιδα που δε φαινόταν πουθενά …
Μα γι’ άλλο άνοιξαν κι … άλλο βρήκαν
Κι ήταν να βγούν από το χειρουργείο στις 9:00 το βράδυ
και βγήκαν στη 1 παρά…
“Κατά τη διάρκεια της επέμβασης, βρήκαμε ότι το παιδί είχε εγκολεασμό, έμπαινε το ένα έντερο μέσα στο άλλο. Κάνοντας ανάταξη, ψηλαφίσαμε έναν όγκο. Τον αφαιρέσαμε, καθώς κι έναν λεμφαδένα που βρισκόταν δίπλα του. Η ώρες μετά την επέμβαση θα είναι κρίσιμες. Όσον αφορά τον όγκο, θα ξέρουμε με σιγουριά τι είναι, σε 15 ημέρες που θα βγουν τα αποτελέσματα της ιστολογικής, αν και η πρώτη εικόνα δεν παραπέμπει σε κάτι κακό”
Κι η μαμά είπε: Δόξα να ‘χει ο Θεός
Και είδε το παιδί γεμάτο σωληνάκια…
-Δεν θα φάει …
-Δεν θα πιεί νερό…
-…
Κι η μαμά άντεχε γιατί έβλεπε το παιδί της χαμογελαστό, να αντέχει, να παίζει μαζί της να γελάει
… κι ας μη μπορούσε να κουνηθεί απ’ το κρεβάτι, απ’ τα σωληνάκια που το εγκλώβιζαν, κι έλεγε: τι τραβάς ψυχή μου… μα θα περάσει και θα τελειώσουν τα άσχημα …
Κι όταν ερχόταν το φαγητό στο θάλαμο για τα άλλα παιδάκια, έκλεινε το παραβάν γύρω απ’ το κρεβάτι του και έβαζε κολώνια ΜΥΡΤΩ στα χέρια της για να μην του μυρίζει το φαγητό
κι όταν διψούσε του έλεγε: με τι θες να παίξουμε;
Κι οι επικίνδυνες μέρες πέρασαν και τα σωληνάκια άρχισαν να βγαίνουν ένα ένα…
κι ήπιε νερό
κι έφαγε
και κατούρησε στην τουαλέτα!
κι έκανε κακά!
(μην στραβομουτσουνιάσει κανείς. Απλά ας σκεφτεί τι θεωρεί δεδομένο στη ζωή του, σε βαθμό που να το θεωρεί μέχρι και “αηδιαστικό”)
Κι οι γιατροί δεν πίστευαν στην τόσο γρήγορη ανάρωση (γι’ αυτούς!)
Και βγήκαν απ’ το νοσοκομείο και πήγαν σπίτι τους!
Χαρές και πανηγύρια!
Μα οι ιστολογικές τριβέλιζαν το μυαλό και τις νύχτες.
Κι η αναμονή φάνταζε τοοοόσο μεγάλη.
Και τα αποτελέσματα βγήκαν!
Λέμφωμα Burkitt, πολύ επιθετικό, στην τόσο δύσκολη κι επικίνδυνη κοιλιακή περιοχή…
Μ’ ένα τρωτό σημείο: τις χημειοθεραπείες
Μ’ έναν μεγάλο αντίπαλο για το παιδί: τον χρόνο που πέρασε…
Φύγετε…
Πάτε Θεσσαλονίκη, σας περιμένουν…
Θεσσαλονίκη:
Γιατρός (μα όχι άνθρωπος λέω εγώ): Αυτό που έχει το παιδί είναι πολύ επιθετικό, χάσατε πολύτιμο χρόνο, θεωρούμε ότι έχει προλάβει να “στείλει” παντού…
… (ιατρική ορολογία, κινέζικα, σουαχίλι…)…
Μ: Σας παρακαλώ, μιλήστε μου σα να είμαι πρώτη δημοτικού. Δεν καταλαβαίνω…
Γ: Τις απορίες σας στο τέλος
…………………
Μαμά: Τι πιθανότητες έχουμε;
Γ: Ας ελπίσουμε ότι θα καταφέρει να αντέξει τα φάρμακα, καθώς λόγω της επιθετικότητας της νόσου, τα φάρμακα είναι ακόμη πιο επιθετικά και ισχυρά. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην “αντέξει” τα φάρμακα και να σβήσει… Στην καλύτερη περίπτωση, εξαιτίας της τοξικότητας των φαρμάκων θα του μείνει κάποια βλάβη. Τώρα στο συκώτι θα είναι, στην καρδιά, στο εγκέφαλο … και πιθανότητα μόνιμη…
Έχουμε μπροστά μας 5 μήνες…
Μ: Δεν υπάρχει περίπτωση να τα καταφέρει;
Γ: Ο Θεός είναι μεγάλος
Η μαμά το ήξερε αυτό κι ευτυχώς που γρήγορα κατάλαβε πόσο μικρός ήταν αυτός που είχε απέναντί της κι έτσι αναζήτησε αλλού την ελπίδα που μίκραινε επικίνδυνα…
(Μπορεί να μην ανέφερα παραπάνω για τον μπαμπά της ιστορίας, αυτό όμως δε σημαίνει κάτι. Ίσα ίσα, αν η μαμά δεν είχε δίπλα της ΑΥΤΟΝ το μπαμπά, το παραμύθι μπορεί να τελείωνε πολύ πιο γρήγορα και με τον χειρότερο τρόπο…)
Μετά από …”διαβουλεύσεις”, κλάματα, πνιγμένους λυγμούς …
κι ένα παιδί που έπαιζε ανέμελα, μιλούσε όλη την ώρα, γελούσε, βαριόταν αφόρητα στο ξενοδοχείο, βγήκε η λυτρωτική απόφαση: ΦΕΥΓΟΥΜΕ!
……………………..
Το ταξίδι ήταν γαλήνιο, μέχρι χαρούμενο θα έλεγα…
Σαν να το ήξεραν, ότι πήγαιναν στα καλύτερα…
Και όντως σ’ αυτά πήγαν…
Κι οι γιατροί μιλούσαν στη μαμά σαν να ήταν πρώτη δημοτικού
Κι οι νοσηλεύτριες την αγκάλιασαν… κι αυτήν και το μπαμπά
και κυρίως το παιδί…
Κι οι ελπίδες ζωντάνευαν…
Κι ο χρόνος περνούσε…
Κι ας υπήρχε πόνος…
Κι ας υπήρχαν επιπλοκες…
Όλα έδειχναν αλλιώς…
Κι έτσι έγιναν…
Και τα καλύτερα ήρθαν
Κι εκεί που η περίπτωση να καταφέρει ο μικρός να γίνει 5
φάνταζε ανέλπιστο όνειρο…
ΕΓΙΝΕ 6
και πρώτα ο Θεός
θα γίνει και 16
και 26
και 36
και θα γίνει και μπαμπάς να δει τα παιδιά του να γίνονται 6 και 16, 26, 36,46,….
και παππούς
να δει τα εγγόνια του να γίνονται 6
και …
Κι όλοι πήραν μάθημα ζωής
και μάθημα ελπίδας
και μάθημα αγώνα
και μάθημα μετριοφροσύνης
και ταπεινότητας
και ανθρωπιάς
κι έμαθαν να λένε: γιατί όχι σε μένα;
κι έμαθαν να συμπονούν πραγματικά
κι έμαθαν να μετατρέπουν τον πόνο σε δύναμη (παρακαλώντας να μην χρειαστεί ούτε σ’ αυτούς, ούτε και σε κανέναν άλλον)
κι έμαθαν να λένε κάθε μέρα σ’ ευχαριστώ Θεέ μου
κι έμαθαν να ξεχωρίζουν λίγο καλύτερα, τα σοβαρά από τα ασήμαντα
και τους σημαντικούς ανθρώπους από τους ασήμαντους
και έμαθαν να ξεχωρίζουν τους πραγματικούς φίλους από τους … άλλους
και γενικώς … έμαθαν πολλά…
Μα κυρίως έμαθαν
πως ήδη ζουν καλά
και σίγουρα θα ζήσουν και καλύτερα…
