Δεν χρειάστηκε πολύ προσπάθεια και κατάλληλες αποφάσεις για να μπορέσουν να εκτοπίσουν τους κατασκηνωτές από το αλσύλλιο του Ιμέρου. Αρκετά χρόνια πριν , το σημείο γέμισε με τροχόσπιτα . σκηνές, και τα γνωστά ξυλοτέξ που φιλοξενούσαν τους κατασκηνωτές της Ροδόπης. Ανθρώπους που μάλλον δεν είχαν τη δυνατότητα για μεγαλύτερες και ακριβότερες διακοπές. Ανθρώπους που συντηρούσαν τον χώρο , τον διατηρούσαν καθαρό και τον προστάτευαν από φθορές και δολιοφθορές. Με την απομάκρυνσή τους , το αποτέλεσμα είναι ξεκάθαρο, εγκατάλειψη. Αραγε τι κατάφεραν αυτοί που πήραν την απόφαση; Να ερημοποιήσουν τη περιοχή; να μην επισκέπτονται οι κοντινοί δημότες το χώρο; να υποβαθμίσουν την παραθεριστική ζώνη; Μάλλον αυτό που κατάφεραν είναι η αποτυχία η οποία και πρέπει να τους χρεωθεί. Η Ροδόπη δεν χρειάζεται αποφάσεις γραφείων , από ανθρώπους που δεν τη γνωρίζουν, χρειάζεται ανάπτυξη των φυσικών ομορφιών που τόσο απλόχερα της χαρίστηκαν.
