Την περίοδο της υγειονομικής κρίσης τα μάρκετ ως μέτρα προστασίας παρέχουν στους πελάτες γάντια μιας χρήσης και απολυμαντικό υγρό κατά την είσοδο στο κατάστημα. Ετσι με ασφάλεια μπορεί κάποιος να κάνει τα ψώνια του , να περάσει από το ταμείο και μετά από την έξοδο. Εκεί ,τοποθετεί τα προιόντα στο όχημα, αφαιρεί τα γάντια πετώντας τα στο καλάθι που υπάρχει στο πάρκινγκ και αποχωρεί. Δεν είναι όμως πάντα έτσι , προσπερνώντας το καλάθι απλά πετάει τα γάντια στο έδαφος , με την απαίτηση, εργαζόμενος του μάρκετ να βγεί με την σκούπα για να μαζεύει τα σκουπίδια “που ο πελάτης που έχει πάντα δίκιο” δημιούργησε. Τα γάντια μιας χρήσης παραμένουν στο έδαφος από κάποιους που απλά βαριούνται να τα πετάξουν στο καλάθι. Δεν θα έπρεπε να είναι έτσι. Γιατί μαζί με τους μεγάλους υπάρχουν και παιδιά που βλέπουν αυτές τις κινήσεις και που στο πέρασμα της ηλικίας τους θα τις θεωρούν πλέον φυσιολογικές. Ο πελάτης “που πάντα δεν έχει δίκιο” να προσπαθήσει να αλλάξει λοιπόν για αυτόν αλλά κυρίως για την επόμενη γενιά που δεν θα ήθελε να γίνει σαν και αυτόν.
