Καλεσμένος του Εθνικού Συλλόγου των Αγωνιστών της ΕΟΚΑ «Φάρος» στη Λευκωσία, μίλησε ο Βουλευτής Ροδόπης της Νέας Δημοκρατίας και Αν. Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου της Νομικής του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου Ευριπίδης Στυλαινίδης με θέμα: «Η Ελληνική Επανάσταση του 1821 και ο εθνικοαπελευθερωτικός Αγώνας της ΕΟΚΑ της 1ης Απριλίου 1955».
Στην εκδήλωση συμμετείχαν Βουλευτές του Δημοκρατικού Συναγερμού, Δήμαρχοι, το προεδρείο του Εθνικού συλλόγου και άλλων συλλόγων, αγωνιστές της ΕΟΚΑ και απόγονοι τους καθώς και πολύς κόσμος. Ακολούθησε μουσικοχορευτικό πρόγραμμα όπου μαθητική χορωδία τραγούδησε πατριωτικά τραγούδια για τους αγωνιστές και χορευτικό συγκρότημα χόρεψε παραδοσιακούς κυπριακούς χορούς.
Ο παραλληλισμός που επιχείρησε ο ομιλητής ανάμεσα στον ξεσηκωμό του 1821 με αυτόν του 1955 εναντίον δύο κραταιών αυτοκρατοριών με επιτυχία, έκανε ιδιαίτερα θετική εντύπωση και τόνωσε το πατριωτικό φρόνημα του ακροατηρίου. Ακολουθεί αναλυτικά η ομιλία του Ευριπίδη Στ. Στυλιανίδη:
ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ 1821 ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ ΕΟΚΑ 1955, ΚΥΠΡΟΣ 31.3.2025
Κυρίες και κύριοι,
Η πρόσκλησή σας να μιλήσω σήμερα είναι μεγάλη τιμή για μένα, διότι γνωρίζω πολύ καλά σε ποιους απευθύνομαι και νιώθω ηθικά, εθνικά και αξιακά μεγάλο σεβασμό γι’αυτό που αντιπροσωπεύετε ιστορικά ως φορέας.
Εκπροσωπώ στη Βουλή των Ελλήνων εδώ και 25 χρόνια μια περιοχή που σκλαβώθηκε 100 χρόνια πριν την υπόλοιπη Ελλάδα και απελευθερώθηκε 100 χρόνια μετά, τη ΘΡΑΚΗ. Η Θράκη έζησε, όχι 400, αλλά 600 χρόνια σκλαβιάς και πέρασε πολλές δοκιμασίες πριν ενταχθεί στον εθνικό κορμό. Είναι η ομοιοπαθής αδελφή της Κύπρου. Είναι το άλλο άκρο του Ελληνισμού με μεγάλη και αθέατη προσφορά σε πλούτο και αίμα, σε αγώνες και θυσίες.
Είμαι κι εγώ που σας μιλώ παιδί προσφυγικής οικογένειας που δύο φορές έχασε της πατρίδα της. Αυτό όμως δεν αποθάρρυνε την οικογένεια μου. Οι λεμονιές και οι ελιές που έφερε ο Παππούς μου από την αυλή μας στις Σαράντα Εκκλησιές της Ανατολικής Θράκης και στην Κωνσταντινούπολη ξαναφύτρωσαν και θέριεψαν στη Ροδόπη. Οι εικόνες της Παναγίας που έσωσαν φεύγοντας με τα κάρα ξαναστεγάστηκαν σε νέες εκκλησίες. Και η ελπίδα, η γνώση, η εμπειρία των γονιών μας ξαναβρήκαν βήμα να διδάσκονται και να μεταλαμπαδεύονται στη γενιά των παιδιών μας από τα σχολεία που κτίσαμε στην ελεύθερη Θράκη και από τα γεμάτα αμφιθέατρα του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης. Του Πανεπιστημίου που πρώτο άνοιξε τις πόρτες του για να υποδεχθεί και να αγκαλιάσει τα αδέλφια μας, τους πρόσφυγες της ματωμένης Κύπρου που συνεχίζει να τελεί υπό παράνομη εισβολή και κατοχή. Κάτι που εμείς οι Θράκες το λέμε και το φωνάζουμε για να το ακούνε και κάποιοι εξ Αθηνών που μιλούν απαράδεκτα και απερίσκεπτα για «Τουρκική Δημοκρατία της Βορείου Κύπρου».
Αγαπητοί φίλοι,
Μου ζητήθηκε σήμερα να μιλήσω συνδυαστικά για δύο μεγάλες στιγμές του κοινού μας έθνους, την Ελληνική Επανάσταση του 1821 και την έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ στις 1 Απριλίου 1955. Τα κοινά στοιχεία αυτών των δύο επαναστάσεων είναι ότι:
-
Οι αγωνιστές δεν υπολόγισαν τη συντριπτική υπεροχή του αντιπάλου. Και στις δύο περιπτώσεις τα έβαλαν με αυτοκρατορίες ή την Οθωμανική ή τη Βρετανική.
-
Κινητήριος δύναμη τους δεν ήταν μόνο το μυαλό που ορίζει την ισορροπία συμφερόντων, αλλά κυρίως η ψυχή, δηλαδή η πίστη σε αξίες.
-
Η αγάπη για την πατρίδα, η ιεράρχηση της Ελευθερίας πάνω από το δικαίωμα της ζωής και η πίστη στην Ορθοδοξία, τροφοδότησαν τον αγώνα με απίστευτες δυνάμεις που δεν μπόρεσε ποτέ να προβλέψει ο εχθρός.
Γι’αυτούς τους αγώνες επιτρέψτε μου να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μαζί σας φωτίζοντας πρόσωπα που αναδείχθηκαν φωτεινά παραδείγματα ανδρείας, αρετής και φιλοπατρίας.
Αναρωτιέται ο Ρουσσώ στο Κοινωνικό Συμβόλαιο: Ποιος είναι αυτός ο Έλληνας Διαφωτιστής που κηρύσσει αξίες ίδιες με τη Γαλλική και Αμερικανική Επανάσταση – την Ελευθερία, την Ισότητα, την Αδελφοσύνη – χωρίς να έχει σπουδάσει στην Εσπερία, αλλά έχοντας μελετήσει την αρχαία Ελληνική Γραμματεία και το Ορθόδοξο Χριστιανικό Πνεύμα στην Αθωνιάδα Σχολή του Αγίου Όρους;»
Δεν είναι άλλος από τον εμπνευστή της Ελληνικής Επανάστασης Ρήγα Φεραίο τον Βελεστινλή. Τον οραματιστή που μίλησε για αυτοκράτορα Λαό, για πολυπολιτισμική Αυτοκρατορία της Ανατολής με επίσημη την Ελληνική γλώσσα και κυρίαρχη την Ορθόδοξη Ταυτότητα, τον διαμορφωτή του πρώτου Συντάγματος, της Χάρτας και του Θούριου που αφύπνισε το σκλαβωμένο γένος και επικαιροποίησε τις αξίες του διαχρονικού Ελληνικού πολιτισμού. Μίλησε για την Ισότητα που δεν αναγνωρίζει τίτλους ευγενείας. Από τότε μέχρι σήμερα μόνο το Ελληνικό και το Αμερικανικό Σύνταγμα έχουν αποδεχθεί αυτόν τον κανόνα. Ο Ρήγας πυροδοτεί μία επανάσταση, τα χαρακτηριστικά της οποίας δεν έχουν προηγούμενο.
Για να συνειδητοποιήσει κανείς πώς επιβίωσε ο Ελληνισμός πρέπει να διακρίνει την έννοια του Ελληνικού Κράτους που είναι μόλις 204 ετών, από το Ελληνικό Έθνος και γενικότερα τον Ελληνικό Πολιτισμό που μετρά μερικές χιλιετηρίδες συνεχούς παγκόσμιας λάμψης. Τις αξίες αυτού του πολιτισμού διατήρησαν οι Έλληνες χάρη στην οικογένεια, την Εκκλησία και τις κοινότητες τους, πολλές φορές χωρίς καν να τις κατανοούν σε βάθος.
Ο Κολοκοτρώνης προστάτευε τα μάρμαρα χωρίς να γνωρίζει το «γιατί», έχοντας όμως απόλυτη συνείδηση, ότι αυτά τον συνδέουν με την ιστορική ρίζα του γένους και τόνιζε «ότι είναι να κάνουν οι Έλληνες, θα το κάνουν μόνοι τους και δεν έχουν ελπίδα καμία από τους ξένους».
Από τον ξεσηκωμό της ΕΟΚΑ μέχρι και τη σημερινή παράνομη εισβολή και κατοχή της Κύπρου, ηχούν δυνατά στα αυτιά μας οι στίχοι του Διονυσίου Σολωμού που εμπνεύστηκε από τη μεγάλο ξεσηκωμό:
«Με τα ρούχα ματωμένα
ξέρω ότι έβγαινες κρυφά
να γυρεύεις εις τα ξένα
Άλλα χέρια δυνατά
Μοναχή το δρόμο επήρες
εξανάλθες μοναχή
Δεν είναι εύκολες οι θύρες
εάν η χρεία τες κουρταλεί.
Άλλος σου έκλαψε εις τα στήθια,
αλλ’ ανάσασιν καμιά
άλλος σου έταξε βοήθεια
και σε γέλασε φριχτά…»
Ο συνδυασμός κλεφτοπολέμου με τις σύγχρονες Ευρωπαϊκές τακτικές που μελέτησε ο Κολοκοτρώνης στα Επτάνησα καθοδηγούν Πανουργιά, Ανδρούτσο, Μ. Μπότσαρη, Μακρυγιάννη, Μαυρομιχαλαίοι, Νικηταρά, Καραϊσκάκη κ.α. Και οδηγεί στις πρώτες νίκες. Καθοριστικός είναι ο ρόλος των καπεταναίων Κανάρη, Μιαούλη, Σαχτούρη, Παπανικολή κ.α. Η προετοιμασία της Φιλικής Εταιρείας, η πρωταγωνιστική ανάμιξη των Υψηλάντηδων, και κυρίως η ευφυής διπλωματική δράση του Ιωάννη Καποδίστρια που ως ΥΠΕΞ της Ρωσίας επέτυχε να διαχωρίσει την Ελληνική Επανάσταση από τις άλλες Ευρωπαϊκές, αναδεικνύοντας κυρίως τον εθνικό και χριστιανικό της χαρακτήρα προκειμένου να κερδίσει την εύνοια του Τσάρου συγκράτησε άλλες δυνάμεις από αρνητικές παρεμβάσεις και δημιούργησε ένα μεγάλο φιλελληνικό κίνημα σε όλη την Ευρώπη. Ο αγώνας των Ελλήνων μετεξελίχθηκε σε σύμβολο του αγώνα υπέρ της ελευθερίας και του έθνους.
Η ανάδειξη του Γεωργίου Κάνινγκ το 1823 στην Αγγλία ως ΥΠΕΞ και αργότερα ως Πρωθυπουργού οδηγεί στην εγκατάλειψη μιας μονολιθικής φιλοτουρκικής πολιτικής και στην αναγνώριση της Ελληνικής Επανάστασης. Οι Άγγλοι συνειδητοποιούν ότι δεν τους συμφέρει, ούτε να καταπνιγεί η επανάσταση, ούτε φυσικά να περάσει αδιάφορα, διότι ανοίγει εντελώς νέες προοπτικές στα Βαλκάνια.
Στη δεύτερη περίοδο 1824-1829 η επανάσταση κλονίζεται σοβαρά, όχι μόνο από φυσική κόπωση ή εξάντληση οικονομικών πόρων, αλλά κυρίως από τον εθνικό διχασμό, όπως συνήθως. Η φυλάκιση του Κολοκοτρώνη και σημαντικών προκρίτων, η δολοφονία του Οδυσσέα Ανδρούτσου, ο εμφύλιος πόλεμος ενθαρρύνουν το Σουλτάνο και τον οδηγούν σε συνεργασία με τον Πασά της Αιγύπτου Μεχμέτ Αλή, που στέλνει δυνάμεις στην Πελοπόννησο.
Για να αντιμετωπιστεί η αντεπίθεση των Τούρκων σε στεριά και θάλασσα, θυσιάζεται ηρωικά ο Παπαφλέσσας στο Μανιάκι(1825), απελευθερώνεται ο Κολοκοτρώνης και ξαναμπαίνει στον αγώνα με κλεφτοπόλεμο και γίνεται η ηρωική Έξοδος του Μεσολογγίου, η οποία ευαισθητοποιεί τη διεθνή κοινότητα και αναζωογονεί την επανάσταση με πρωταγωνιστικό ρόλο του Γ. Καραϊσκάκη.
Η επιμονή του Τσώρτς και Κόχραν, των Άγγλων που είχαν εκλεγεί αρχηγοί του στρατού και του στόλου στη Γ´ Εθνική Συνέλευση να γίνει άμεση επίθεση για να λυθεί η πολιορκία της Ακρόπολης, έφερε την καταστροφή. Ο Καραϊσκάκης πληγώθηκε θανάσιμα το 1827, η επίθεση απέτυχε και ο Ελληνικός Στρατός οδηγήθηκε σε πανωλεθρία στο Φάληρο και εγκατέλειψε τον Πειραιά.
Ενώ η Επανάσταση φάνηκε να σβήνει, ο σπόρος είχε πέσει. Η άφιξη του Ιωάννη Καποδίστρια το 1828 οδήγησε στην ανακατάληψη της Στερεάς(1828-1829), στην εκκένωση της Πελοποννήσου με τη βοήθεια Άγγλων και Γάλλων, στη συγκρότηση του πρώτου κράτους από τον Κυβερνήτη και στην επιτυχία της αναγνώρισης της ανεξαρτησίας από το πρωτόκολλο και τη Συνθήκη του Λονδίνου 1830 και 1832. Η αυτογνωσία του Κολοκοτρώνη που ήταν άριστος στρατηγός, αναδείχθηκε με τη στήριξη του στο πρόσωπο του Καποδίστρια, που ήταν άξιος Κυβερνήτης και άριστος διπλωμάτης. Τους ένωσε η κοινή Πίστη στην Ελλάδα. Ο ένας φυλακίστηκε και ο άλλος δολοφονήθηκε από αδελφικά χέρια που εργαλειοποιήθηκαν, αυτό όμως δεν εμπόδισε τον αγώνα τους να δικαιωθεί και το στόχο τους να πραγματοποιηθεί. Η Ελλάδα απελευθερώθηκε και ξεκίνησε τη διαδρομή της στην ιστορία των σύγχρονων κρατών, αναβαθμίζοντας παράλληλα τη βαθιά ιστορική και πολιτιστική της ρίζα.
Η απελευθέρωση της Ελλάδας μετά από τόσους αιώνες μας οδηγεί σήμερα σε τρία συμπεράσματα/διδάγματα που πρέπει να λαμβάνουμε υπόψιν και για το Κυπριακό Ζήτημα :
-
Ότι η εθνική εξωτερική πολιτική δεν έχει ορίζοντα τις επόμενες εκλογές, αλλά τις επόμενες γενιές.
-
Ο διχασμός καταστρέφει όλους τους εθνικούς αγώνες και ακυρώνει τις θυσίες του Ελληνισμού.
-
Ότι κάνουμε, όσες συμμαχίες κι αν κτίσουμε, το βασικότερο που πρέπει να θυμόμαστε είναι ότι δεν θα έλθει κανείς να παλέψει για εμάς εάν δεν είμαστε αποφασισμένοι να το κάνουμε μόνοι μας εμείς για την πατρίδα μας με οποιοδήποτε κόστος.
Ο αγώνας της ΕΟΚΑ που ξεκίνησε την 1η Απριλίου του 1955 με την πολιτική ευλογία του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και τη χαρισματική στρατιωτική ηγεσία και καθοδήγηση του του Αρχηγού Γεωργίου Γρίβα Διγενή έχει απίστευτες αντιστοιχίσεις και ομοιότητες καθώς και εξίσου φωτεινούς σύγχρονους πρωταγωνιστές, όπως η επανάσταση του 1821.
« Για του Θεού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία» έλεγαν οι Έλληνες επαναστάτες.
«Με τη βοήθεια του Θεού και τη συμπαράσταση ολόκληρου του Ελληνισμού… δια την αποτίναξιν του Αγγλικού ζυγού» έλεγαν στην πρώτη προκήρυξη τους οι Αγωνιστές της ΕΟΚΑ.
Η ασύμμετρη σύγκρουση με μια σύγχρονη αυτοκρατορία στηρίχθηκε από την πίστη, τον ενθουσιασμό και τη δύναμη κυρίως νέων ανθρώπων. Μαθητές, φοιτητές, εκπαιδευτικοί και κληρικοί, απλοί άνθρωποι της γης και του μεροκάματου δε δίστασαν μπροστά σε διώξεις, βασανιστήρια, φυλακίσεις, αγχόνες, ολοκαυτώματα. Έβαλαν την ελευθερία και την πατρίδα πάνω από τον εαυτό τους.
«Ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί αρετής», απάντησε ο Κυριάκος Μάτσης στον Κυβερνήτη Χάρντινγκ, όταν του προσέφερε μεγάλο ποσό για να προδώσει την ΕΟΚΑ.
«Τσεκούρι και φωτιά στους προσκυνημένους…» έλεγε ο Θ. Κολοκοτρώνης για να κρατήσει όρθιο τον αγώνα από προδότες που τον υπονόμευαν. Ήρωες και προδότες είναι γεμάτη η ιστορία μας από την αρχαιότητα. Τους προδότες τους περιφρονούμε και αιώνια τους τιμωρούμε κάθε φορά που φωτίζουμε τους ήρωες και τους μάρτυρες ως λαμπρά παραδείγματα προς τη νέα γενιά.
Τιμούμε το Γρηγόρη Αυξεντίου, που μόνος πολέμησε από το κρησφύγετο του για 10 ώρες τους Άγγλους και παρόλο που ήξερε ότι θα πεθάνει δεν παραδόθηκε.
Τιμούμε τον Κυριάκο Μάτση που όταν προδομένος στο κρησφύγετο του κλήθηκε από τους κατακτητές να παραδοθεί, αρνήθηκε δηλώνοντας ότι θα βγει πυροβολώντας κι έγινε ολοκαύτωμα.
Τιμούμε τους 4 ήρωες του Λιοπετρίου, τον Κάρυο, τον Παπακυριακού, τον Πίτα, τον Σαμάρα που με το ολοκαύτωμα τους μετέτρεψαν τον ταπεινό αχυρώνα σε προσκύνημα λευτεριάς.
Τιμούμε τους 9 ήρωες που οδηγήθηκαν στην αγχόνη ψάλλοντας τον ύμνο στην ελευθερία και με τη θυσία τους καθαγίασαν τα φυλακισμένα μνήματα καθιστώντας τα βωμό του απελευθερωτικού αγώνα.
Τιμούμε τον 25χρονο ιδεολόγο Μιχαλάκη Παρίδη που εντάχθηκε στον αγώνα το 1954, συνελήφθη την 1η Απριλίου του 1955, δραπέτευσε το Σεπτέμβριο του 1957 και σκοτώθηκε πολεμώντας στις 27 Αυγούστου 1958 δηλώνοντας ότι «οι αγωνιστές της ελευθερίας δεν παραδίδονται. Νικούν ή πεθαίνουν».
Τιμούμε τον Αντρέα Σουρουκλή που δολοφονήθηκε σε ενέδρα στο χωριό Τρούλλοι το 1958, ο οποίος έκρυβε με την οικογένεια του αντάρτες στο σπίτι του.
Τιμούμε το μαθητή Πετράκη Κυπριανού, ο οποίος αποβλήθηκε από το σχολείο του, την Αμερικανική Ακαδημία, όταν έριξε φυλλάδια της ΕΟΚΑ και ύψωσε την Ελληνική σημαία. Συνειδητά επέλεξε να πολεμήσει με ένα κυνηγετικό όπλο και 27 φυσίγγια τους πάνοπλους Άγγλους στρατιώτες στο χωριό Ορά, όπου σκοτώθηκε στις 21 Μαρτίου 1957. Ήταν 17 χρονών και έλεγε στη μάνα του «Μην ανησυχείς μάνα γιατί ποτέ δεν πρόκειται να συλληφθώ. Θα πέσω πολεμώντας».
Κι η μάνα του στην κηδεία του φώναξε «Έτσι σε ήθελα γιέ μου νάρτεις, ήρωας».
Τιμούμε τον ηρωικό θάνατο του 7χρονου μαθητή Δημήτρη Δημητριάδη, «του πιο μικρού αγωνιστή» κατά τον Αρχηγό Γρίβα Διγενή, που έπεσε από τα αγγλικά πυρά στις 14 Μαρτίου 1956, ενώ ακολουθούσε διαδήλωση μαθητών στο Ναό του Αγίου Λαζάρου στη Λάρνακα. Όταν τα μεγαλύτερα παιδιά έφυγαν αυτός έμεινε μόνος στη μέση του δρόμου κρατώντας σφιχτά στα χεράκια του δύο πέτρες για τις πετάξει στην κατεύθυνση των πάνοπλων στρατιωτών που τον πυροβόλησαν αδίστακτα.
Ο απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ μπορεί να μην οδήγησε στο όνειρο Επανένωσης με τη Μητέρα Ελλάδα, σήμανε όμως τη συντριβή της αποικιοκρατίας και την δημιουργία της Ανεξάρτητης Κυπριακής Δημοκρατίας.
Ο Γολγοθάς όμως της Μεγαλονήσου δεν τελείωσε με την Ανεξαρτησία της. Η παράνομη εισβολή και κατοχή των Τούρκων βρήκε πρόσφορο έδαφος στον εθνικό διχασμό, όπως ακριβώς είχε συμβεί και με τη δεύτερη περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης.
Η αποκατάσταση της Ελληνικής Δημοκρατίας και της εθνικής ενότητας συνδυαστικά με μια έξυπνη εθνική στρατηγική, κράτησαν μέχρι σήμερα στο περιθώριο την απόπειρα της Τουρκίας για de jure διχοτόμηση του Νησιού. Η έξυπνη διπλωματία και ο απόλυτος συντονισμός με τη Μητέρα Ελλάδα πέτυχε να ακυρώσει τις νέες τουρκικές απειλές για casus belli, αν η Κύπρος εντάσσονταν στην ΕΕ χωρίς προηγούμενη επίλυση του Κυπριακού. Η Κυπριακή Δημοκρατία εντάχθηκε κανονικά στην Ευρωπαϊκή Οικογένεια.
Σήμερα η Κύπρος είναι πλήρες Κράτος Μέλος της ΕΕ που θα έπρεπε να διέπεται από τις ίδιες αρχές με τα άλλα Κ-Μ και να απολαμβάνει τις ίδιες ελευθερίες. Αν λοιπόν ομιλούμε για δίκαιη και βιώσιμη λύση, σαφώς δεν μπορούμε να εννοούμε λύση με στρατό κατοχής και εποίκους στο βόρειο τμήμα.
Ίσως το θράσος της Τουρκικής πλευράς να θέλει να επιβάλλει de jure διχοτόμηση, μας δίνει την ευκαιρία να μιλήσουμε επιτέλους για μια ευρωπαϊκή λύση, με απόλυτο σεβασμό στο διεθνές δίκαιο και στα δικαιώματα Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων.
Μου είναι δύσκολο να δεχθώ ως Συνταγματολόγος, ως άνθρωπος, ως Ευρωπαίος και φυσικά ως ενεργός πολιτικός της Ελλάδας την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου ala Card.
Γιατί στο Βερολίνο γκρεμίζεται το τείχος το αίσχους και αποχωρούν παρελαύνοντας οι κατοχικοί στρατοί των συμμάχων χειροκροτούμενοι από της διεθνή κοινότητα, ενώ στη Λευκωσία παραμένει όρθιο;
Γιατί στην Ουκρανία πληρώνουν όλοι αδρά τους εξοπλισμούς της και συμμετέχουν ενεργά στην άμυνα και στην ανασυγκρότηση της, ενώ στην Κύπρο προσπερνούν αδιάφορα καταπατώντας κάθε ίχνος ανθρωπιάς και δικαίου;
Για μένα οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ σήμερα μας εκπέμπουν με τη θυσία τους ένα μήνυμα ξεκάθαρο και επίκαιρο: Να επιμείνουμε όχι μόνο σε μια βιώσιμη λύση, αλλά σε μια δίκαιη λύση. Και δίκαιη λύση είναι μόνο η Ευρωπαϊκή λύση. Είναι η Επανένωση του νησιού με βάση τις αρχές και τις αξίες της Ευρώπης.
Κι αν κάποιοι το θεωρούν αυτό μη ρεαλιστικό, θα τους απαντήσω με τα λόγια που ξεκίνησα την ομιλία μου.
Η εξωτερική πολιτική, η εθνική στρατηγική δεν πρέπει να έχει το βλέμμα στις επόμενες εκλογές, αλλά στις επόμενες γενιές, όπως ακριβώς το είχαν οι επαναστάτες του 1821 που έζησαν από 400-600 χρόνια σκλαβιάς. Όπως το είχαν οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ που τα έβαλαν με μια κραταιά αυτοκρατορία.
Η πατρίδα- πρέπει να ξαναθυμηθούμε- ότι είναι πολύτιμη αξία που δε χωράει στο μέγεθος μιας καρέκλας εξουσίας, ούτε βέβαια στις καταθέσεις ενός τραπεζικού λογαριασμού.
Η Πατρίδα είναι ΑΞΙΑ που πρέπει να καθοδηγεί τις ενάρετες ηγεσίες, ώστε όταν πρέπει να αποφασίσουν να συνομιλούν μόνο με το λαό και το έθνος, το Θεό και την ιστορία.
Σας ευχαριστώ πολύ.
